İbn Sînâ, sureti, bir yandan feyzin ya da varlığın aşağı doğru akışının, diğer yandan bu akış neticesindeki türsel tahakkukun bir öğesi olarak değerlendirir. Birinci açıdan suret inişin (el-mebde, nüzûl, sudûr), dolayısıyla fâil nedenliğin bir parçası iken; ikinci açıdan, yükselişe (el-me‘âd, urûc) dayanak teşkil eden ontolojik yetkinleşme sürecinin bir parçasıdır. Surete atfedilen bu temel rolleri açıklamak üzere İbn Sînâ, suretin varlığı, cevherliği, oluştaki rolü, nedenliği ve maddeyle ilişkisine dair özgün bir teori geliştirmiş, antik-helenistik birikimden tevarüs ettiği felsefî meydan okumaları kendine özgü ayrımlar aracılığıyla çözüme kavuşturma çabası içerisinde Aristotelesçi suret düşüncesinde önemli dönüşümler meydana getirmiştir. Bu tez sunumunda, İbn Sînâ’nın suret tasavvuru ona özgü varlık-mahiyet ve zorunluluk-imkân ayrımları etrafında tartışılarak, filozofun, suretin felsefî içerimlerinde gerçekleştirdiği dönüşümler ele alınmış ve bu dönüşümler sayesinde İbn Sînâ’nın nasıl hem cevherî birliği hem de varlığa gelişi açıklama imkânı elde ettiği tartışılmıştır.
| Başlangıç Tarihi | Başlangıç Saati | Bitiş Tarihi | Bitiş Saati | Yer |
|---|---|---|---|---|
| 06 Eyül 2014 | 16:30 | 06 Eyül 2014 | 18:00 | İlmi Etüdler Derneği |
